26 de dezembro de 2010





              A flor entronizada






Canda nenos

xogamos

pechados no baño

e preso no peito

brincaba  inconsciente

o corazón



Levamos ocultas connosco as imaxes

 que  ninguén saberá

porque é  difícil contar

que desde tan curta idade

coñeciamos o segredo máis profundo

as razóns e o por que



Porque atopei  o momento preciso no que te bicar

e a penas recordo o teu rostro

pero estás tan presente…!

Daquela recoñeciamos con certeza

que hai erros que acometer

e que ás veces,  paga a pena

dicir adeus



Porque  es a prezada peza 

que conformo agora na area

en pé, disposta

Es a  flor entronizada

e despedirnos… será un don




Raquel Pazos GarridoSafe Creative #1012268136697
26 – 12- 2010




Logo da lectura de RODÓ - Mirando xogar a un neno
Ver entrada seguinte


Mirando xogar a un neno - de RODÓ

Motivos de Proteo

(Parábolas)


José Enrique Rodó

Mirando xogar a un neno




…A menudo se oculta un sentido sublime en un juego de niño.
(SCHILLER. Thecla. Voz de un espíritu).


Xogaba o neno, no xardín da casa, cunha copa de cristal que, no límpido ambiente da tarde, un raio de sol tornasolaba como un prisma. Manténdoa,  non moi firme, nunha man, traía na outra un xunco co que golpeaba acompasadamente na copa.

 Logo de cada toque, inclinando a graciosa cabeza, quedaba atento, mentres as ondas sonoras, como nadas de vibrante canto de paxaro, se desprendían do ferido cristal e agonizaban suavemente no aire. 

Prolongou así a súa improvisada música, ata que, nun arranque de volubilidade, cambiou o motivo do seu xogo: inclinouse á terra, recolleu no oco  das mans a area limpa do carreiro, e foina vertendo na copa ata enchela. Terminada esta obra, alisou, con primor, a area desigual dos bordes.

 Non pasou moito tempo sen que quixera volver arrancar do cristal, a súa fresca resonancia; pero o cristal, enmudecido, como se houbera emigrado a alma do seu diáfano seo, non respondía máis que cun ruido de seca percusión ao golpe do xunco. 

O artista tivo un xesto de enoxo para o fracaso da súa lira. Houbo de verter unha lágrima, mais deixouna en suspenso. Mirou, como indeciso, ao seu redor, seus ollos húmidos detivéronse nunha flor moi branca e pomposa, que na beira dun valado veciño, mecéndose na rama que máis se adiantaba, semellaba escapar da compaña das follas, na espera dunha man atrevida. 

O neno dirixiuse sorrindo á flor, pugnou por alcanzala e aprisionándoa, coa complicidade do vento que fixo por un instante abater a rama, fíxoa súa e colocouna graciosamente na copa de cristal, asegurándolle o talo na mesma area que sofocara a alma musical da copa. Fachendoso do seu desquite, levantou, todo o que poido, a flor entronizada, e paseouna, coma un triunfo, por entre a multitude das flores.


Traducido por Raquel Pazos

6 de dezembro de 2010

BENEDETTI, SEMPRE

Uruguay,  1920 – 2009


BENEDETTI, taquígrafo, vendedor, caixeiro, contable, funcionario, periodista, POETA SEMPRE.

BENEDETTI,  versificou a vida,  o poeta canta . . .




                        "No te salves" na voz do poeta





“y ojalá pueda estar

de tu sueño en la red

esperando tus ojos

y mirandoté”



De "El amor, las mujeres y la vida"


Ita  est
Así  es