Aos 99 anos,
unha vida longa
unha obra relativamente breve
unha paraxe imprescindibel
30 de abril de 2011
25 de abril de 2011
doce amencer
Abre o día
mais eu prefiro a tranquilidade absoluta entre as sabas
oio o ruído dos coches ao pasar
e os tacóns da veciña de arriba que veñen e van.
teño mocos
e teño que me erguer para soarme
a máis de 120, rapidiño…
que me quero meter na cama quente
pechar os ollos e conducir o soño
fóra, algún paxariño póusase no peitoril da ventá
escoito as uñas no aluminio de acá para alá
e…
o cachiño de papel de me soar, acábase
Raquel Pazos Garrido
Vigo, 25 de abril 2011
17 de abril de 2011
7 de abril de 2011
A POESÍA SOCIAL É NECESARIA SEMPRE
A poesía é loita, a poesía é alicerce universal e histórico na supervivencia da sociedade, é a miúdo o único camiño posible entre o ego e o inmenso cosmos, é entrega, é un paxaro na gaiola con voz, é conciencia, é revolución.
Se es poeta es activista, acostumas ter ideoloxía, estás en grave risco de ser exterminado, non sendo que sexas un, aínda peor!, unha, activista puramente sentimental, nese caso poderías obter un indulto.
Claro que, ter conciencia social, non ten para nada que ver con facer versos, nin saber de métrica, pero é indiscutible que ter conciencia social, supón en moitos casos, estar en loita, ter como meta o benestar da sociedade, implica partir do ego para chegar ao universo.
Se tes conciencia social, es necesariamente activista con ideoloxía (revolucionario), corres o risco grave de ser exterminado sexas home ou muller e sen indulto posible.
Entendédeme cando afirmo, que comparto a bandeira e asumo a pancarta, a poesía social é necesaria sempre.
Madrid, 5 abril 2011
"A todas as compañeiras e compañeiros que o día 5 de abril en Madrid, izamos a bandeira, os nosos pasos marcados no asfalto escriben poemas de loita e de esperanza. "
Raquel Pazos Garrido
Subscrever:
Mensagens (Atom)