31 de maio de 2011

ASÍ   AS  COUSAS



A vila foi medrando programadamente segundo os intereses dun  único gobernante vil, como non podía ser doutro xeito,  que prometeu na campaña electoral,  preto das eleccíóns, vivendas  a un prezo módico coa particularidade especial de levalas a cabo na  zona  da vila que auguraba o maior futuro turístico.

Así foi como Nabeira  viu a luz,  cunha estrutura circular plenamente plasmada nos planos do arquitecto mellor valorado polo equipo de goberno, e nos que con claridade se diferenciaban as zonas de vivendas sociais, de bloque pintado a unha soa cor,  doutras que gozaban amais das  vistas cara a beira do mar, dunha construción mellor acabada, con deseño de  vangarda e iso si, todas elas,  as indixentes e as fastosas, con non máis dunha  ducia  de andares de altura.

Esta rigorosa estrutura circular, xiraba  a rentes dunha grande extensión  central  de grava, onde ben definida a fonte e os bancos,  a diversión de pequenos e maiores estaba asegurada.

Unha única rotonda gobernaba o tráfico e permitía os cambios de dirección, e forzosamente a entrada e saída de Nabeira pasaba por bordeala.

 Ao principio a terra revolta, terróns escuros dispersos pola superficie ,  ao criterio do legón do funcionario de turno, encargado de adecentar,  o que no futuro sería o celme da decoración, punto culminante de atención e obxecto de inauguración,  foi ao cabo dos días mudando,  distinguíndose no centro,  un pequeno montículo que ía apuntando coma se a terra estivera preñada e a punto. . . ata que agromou,  ninguén sabe como nin porqué, a man pechada.

O certo é que ninguén entende no vecindario,  se a man pechada que brotou entre os terróns,  é a man dun xigante recén que apreta o puño pola dor, coa  carraxe de non ter biberón,  ou  se é o símbolo de victoria que lle naceu a Nabeira  porque o equipo local de fútbol finalmente logrou pasar á primeira división. Quen sabe?




    Texto, Puño e Foto de Raquel Pazos GarridoSafe Creative #1105319343721



17 de maio de 2011

Letras Galegas 2011





"A amizade protexe e o amor cura
o odio contaxia e fire
a indiferencia mata.

Apagado este incendio sobrevivide libres
deste estertor final de quen vos ama.”
                          (Análise hemática do amor)


Lois Pereiro, chegou a min, da man dunha persoa que quero e para a que non son indiferente.
O libro era o mellor detalle que me podía ofrecer. Acompañado dunhas rosas, pedíame un sorriso.


(Pouco antes de morrer, Raymond Carver
Escribiu o inicio dun poema:
“¿E conseguiches o que
querías desta vida?
Conseguino, si.
¿E que querías?
Considerarme amado, sentirme
amado na terra.”

Eu tamén podería dicir o mesmo…)


Isto pertence á adicatoria de poesía última de Amor E EnfermidaDe



LOIS PEREIRO, Conseguíuno, (eu tamén)
Grazas



5 de maio de 2011

para soñar


ANTÓNIO ZAMBUJO

Renovador da música popular portuguesa
Excepcional