20 de setembro de 2011




Neno de Tánger

    “- Cómprame algo…cómprame algo.
O neno levaba uns cabaliños de madeira na man.
     - Non.
     - De onde es?
     - De Galicia, respondín.
     - Ah, ao Norte?
     - Si.
     - Despois,  despois me compras,   despois Si.
     - Dame ese reloxo, ese reloxo azul que levas.
     - Non, non podo.
     - Cómprame algo… cómprame algo.
     - Non.
     - Cómprame algo… pensa nos teus fillos…
     - Cómprame algo… Galicia, cómprame algo…
     - Galicia, pensa en min”.

Apenas consigo subir ao autocar entre pulseiras de cobre, espellos dourados…
O neno aínda me mira impasible,  tras do cristal,  
cos cabaliños na man. 

8 de Setembro 2011