3 de maio de 2017

Pensei que viñas para quedar
Que me ensinabas este novo xogo
de como gañar máis sorrisos
para xogalo comigo toda a vida
Pero non

Eu armei un espazo amplo
para que entrases con todas as túas pertenzas
con toda a túa luz
con todas as túas cicatrices
un espazo único
pero apenas se abriches o armario
e todo foi en ti indiferenza,
estreiteza, vileza, escuridade

Resultan inútiles as nosas palabras
mirándonos aos ollos sen pestanexar
caídas sen motivación
sen tan sequera un triste aleteo
Cando o silencio nos vence
en calquera encontro casual
farémoslle a honra
por cosernos os labios
Pensei que viñas para quedar
Pero non
Neste silencio non hai ruído




Sem comentários:

Enviar um comentário